Zoals misschien bekend studeerde mijn kunstzinnige broertje Lieven – Koninklijke Academie van Beeldende Kunst, Den Haag, richting binnenhuis- en meubelarchitectuur – een tijdje op de Academy of Arts, Architecture en Design in Prague. Een week voor Kerst togen we als familie (ouders, twee broers, zus, zwager) naar de Tsjechische hoofdstad om hem te bezoeken (voor foto’s, zie mijn en Lievens Facebook). Afgelopen vrijdagmorgen kwam hij weer thuis na bijna een half jaar. Ik had zijn ticket voor de nachttrein – en voor z’n fiets die hij aldaar kocht, niet achter wilde laten – besteld via HiSpeed en aangetekend opgestuurd. Ruim op tijd van tevoren, elke dag spamde ik hem op Gezichtsboek of de kaartjes al binnen waren. Bleek dat ze aan het begin van vorige week – dus een paar dagen voor de deadline – al een dikke week op het Praagse postkantoor lagen te wachten. Mijn broertje had op zijn tijdelijke onderkomen geen bericht gekregen. Opluchting alom.
Het leek me leuk om hem op te wachten op Utrecht CS alwaar hij dan zou overstappen op een normale trein naar Den Haag. Maar aangezien zijn vriendin Evelien – medestudent op het KABK, ja ja – ook op dat idee was gekomen, zag ik er maar van af. Want of de hele familie, of helemaal niemand. Ze zouden toch een kwartier lang aan elkaar vastzitten, als je begrijpt wat ik bedoel.
Maar leuk voor het nageslacht: ik wilde paparazzo spelen. In het geheim foto’s maken. Ik heb zelf geen goede digitale camera, die ging al een lange tijd terug kassiewijle. Dus vroeg ik mijn zus Marijse of zij haar camera mee naar het werk kon nemen, zodat ik die ’s morgens vlak voor Lievens aankomst op haar werk kon ophalen (Stichting Oude Muziek, Mariaplaats, Utrecht). Ik ken haar camera niet zo goed, dus het was behelpen. Ik kon van tevoren niet echt iets instellen, of dacht daar gewoon niet aan. En het was ook nog wel fris, wat zorgde voor koude jatten. Dat maakte het klikken ook niet al te makkelijk. En aangezien ik een bril draag kon ik moeilijk door de lens kijken. Wel via het scherm maar niet via ‘het oog’, zoals ‘echte’ fotografen altijd plachten te doen. En terecht. Maar steeds als ik door het oog wilde kijken, dacht de bewegingsmelder dat ik gewoon door het scherm wilde schieten. Afijn, u kent dat wel. Dat maakte de foto’s ook niet altijd scherp, met al deze omstandigheden.
Ik kwam maar net op tijd terug gelopen vanaf de Mariaplaats, toen ik zag dat mijn broertje twintig minuten vertraging had (Foto 1), tenminste zijn trein. Ik had ondertussen goed in het rond uitgekeken of ik Eef niet toevallig tegen het lijf zou lopen. Ik zal ook even een route tekenen, van mijn aankomst tot mijn aanhouding (schets), waarbij de stippellijntjes de geheime route aangeeft. Sorry voor de belabberde graphics.
Ik kon niet precies ontdekken op welk perron hij zou aankomen, vooraleerst; ik zag dat er bij de roltrappen naar spoor 7 naar vervoersbewijzen werd gevraagd door een cordon NS-medewerkers. En ik was juist uitgecheckt want Utrecht was mijn eindpunt. Ik wilde wel op dat perron zijn. Maar later bleek gelukkig dat ik op perron 4 moest zijn. En toch: je kunt dus moeilijker je lief even vaarwel zoenen en op de trein zetten; daarvoor moet je zelf even inklokken.
Enfin, na het vergewissen van op welk perron ik me moest opstellen nam ik de roltrap naar spoor 4; hoe lager ik werd gerold, hoe spichtiger ik om mij heen keek naar Evelien, want die mocht mij niet zien natuurlijk. Mijn hard bonsde enigszins harder toen ik haar zag, zij mij niet. Ze stond met haar rug naar me toe; ik kon achter een rij gele vertrekstaten haar passeren. Maar wilde nog wel even een bewijs van deze geniepige actie en dus fotografeerde ik haar, de eerste voyeuristische daad. De werkers met gele hesjes die ook op de foto (Foto 2) staan, keken raar op. Maar deden gelukkig niet raar. 
Ik ging vervolgens snel naar de zuidkant van het perron, Evelien stond in het midden. In het zuiden zaten enkele inhammen in de bebouwing waar ik me mooi in kon verstoppen. Na ongeveer vijf minuten staan wachten zag ik dat de trein binnenkwam, redelijk op tijd twintig minuten te laat (foto 3). Toen de rood-witte sliert voorbij trok en langzaam tot stilstand kwam drukte ik nog een keer af (foto 4), waarna ik snel achter een pilaar ging staan, want Lieven mocht me eens ontwaren. Toen de trein stilstond, durfde ik amper om het hoekje richting het midden / noorden van het perron te kijken. 
Ik zag Evelien ook nergens meer. Ik snelde me overal achter verschuilend naar het midden van het perron en liep achter de kiosk die tussen perron 3-4 en 1-2 staat naar perron 1. Daar stond een trein zodat ik ongezien naar de Noordertunnel kon lopen. Vanuit die tunnel sloop ik de trap op naar perron 3-4. Niet te snel want de kans bestond ineens gespot te worden. En prachtig: boven achter de betonnen trapafscheiding rechts stonden ze, in vol ornaat klef te doen (foto 5-8).
Gelukkig was het niet druk en zag niemand me daar raar staan doen. Maar het stel had als ze goed hadden geluisterd geluidjes uit mijn camera kunnen horen. Toen ze aanstalten namen zich uit de voeten te maken liep ik snel weer naar beneden, bang dat ze achter me aan de trap af zouden stiefelen. Voor de sier en beschutting verdiepte ik me nog dieper in mijn jas, zette mijn kraag recht, trok mijn muts nog verder over mijn oren. Maar ze volgden me niet. Ik koos een andere uitkijkhoek: spoor 5-7, aan de overkant van hun locatie. Spoor 5 stond in de steigers, ik kon me mooi verschuilen achter hekken en schuttingen.
Maar ik durfde niet heel erg in hun zicht te fotograferen. Daarom vooral Lievens rug kunnen schieten (foto 9-13). Zo nu en dan een glimp van Evelien, maar die verdween toch vooral in het grotere figuur van Lieven. 
Mijn broertje had voor zijn dagelijks vervoer in Praag een fiets op de kop getikt, een kruising tussen een racefiets en een citybike. Die vond ie zo mooi, dat ie er zelfs een apart fietskaartje voor in de trein voor over had: dit pareltje wilde hij ook gebruiken in Nederland (foto 14). Op de volgende foto zijn ze eindelijk ‘los’ van elkaar (foto 15). Dat heeft een kleine tien minuten geduurd, gezien de tijd die ik lees bij de specificaties per foto. 
Snel weer dekking zoeken, al vermoedde ik niet dat ze via de Noordertunnel naar het juiste spoor zouden gaan. Ik ging weer terug langs de route die ik al eerder had genomen: omhoog naar spoor 1-2. Gelukkig stond daar weer een trein op spoor 2, zodat ik ongezien parallel aan het stel kon oplopen. Ik hoopte dat ze via de lift naar boven zouden gaan, dan had ik misschien minder kans op ontdekking, want ik wilde nog meer plaatjes schieten. Maar toen ik bij de kiosk tussen spoor 1-2 en 3-4 aankwam, zag ik nog net dat ze met hun hele plunje de roltrap namen, recht voor me. Ik schoot snel achter de kiosk. Er van uitgaande dat ze allebei nog een beetje verdoofd waren van emoties verschanste ik me achter de kiosk en probeerde ze nog een laatste keer te kieken. Maar net op dat moment – toen hij al op een derde van de hoogte was – keek Lieven achterom en ontdekte me. En schreeuwde: ,,Neeeeee Willleeeeuuuumm .” Of iets dergelijks (foto 16). Niet veel later kwam hij via de aanpalende stenen trap naar beneden geijld. Hij omhelsde me, sprong half op me, de geleende camera die om mijn nek hing moest het haast bekopen; de lens stond ook nog eens ‘uitgerekt’ natuurlijk, want net vol in actie. 
Ik liep maar mee naar boven waar Evelien breed glimlachend stond te wachten (foto 17). Die had al die minuten niets gemerkt van een paparazzi, Lieven ook niet, tot op dat ene moment (foto 18). Ik feliciteerde Evelien gelijk met haar verjaardag, iets wat Lieven vergeten was, moehahaha. 
Toen hielp ik maar mee als pakezel (foto 19), op naar de Starbucks voor een opwarmend bakje koffie (foto 20). Op het laatst nog even het paar full frontal gekiekt (foto 21). Hierna scheidden onze wegen weer. 
Veritas84's Blog 
Plaats een reactie